تعبیر خواب

«خود» چیزی شبیه زغال است. زغال تا آتش نگرفته است جز آن‌که دست و جامه‌ات را سیاه کند هیچ فایده‌ای ندارد، اما همین که آتش گرفت تازه به درد می‌خورد. خودش روشن می‌شود و سردی را به گرمی و خامی را به پختگی بدل می‌سازد.
خود و نفس انسانی نیز از همین دست است. اگر آتش بگیرد به کار می‌آید. میوه‌هایی که در بالاترین نقطه شاخه‌های درختان هستند را ندیده‌ای. از بالا بودنشان چیزی عاید دیگران نمی‌شود. آنقدر همان بالا می‌مانند تا پلاسیده می‌شوند و در آخر هم خشک و سیاه می‌شوند.
اما میوه‌هایی که پایین می‌آیند و در دسترس همه هستند به موقع چیده می‌شوند و به بازار می‌آیند و خریدار و مشتری پیدا می‌کنند و نفعشان به مردم می‌رسد.

آب وقتی که به چاله‌ای می‌رسد بی‌تفاوت و بی‌اعتنا از کنار آن عبور نمی‌کند، بلکه تا آن را پر نکند و لبریز و سرشار نکند عبور نخواهد کرد.
وجود نازنین رسول خدا (ص) آب حیات بود، از کنار هیچ نیازمندی و تهی دستی بی اعتنا نمی‌گذشت.
«کانَ جَواداً...
او اهل جود و سخا و کرم بود...
مِن غَیرِ سَرَف»
اما بدون اسراف و زیاده‌روی.

یک چراغ چقدر نور دارد؟ چلچراغ چقدر؟
هر آدمی مثل چراغ می‌ماند و طبیعتاً اگر از عقل دیگران استفاده کند و بهره ببرد چلچراغ می‌شود.
و نور و تابش بیشتری خواهد داشت و پیرامون خود را بیشتر و بهتر می‌بیند.
به همین خاطر وجود نازنین پیامبر (ص) هموار مشورت می‌کرد.
«کانَ کثیرَ المُشاوَرهِ»
پیامبر (ص) فراوان مشورت می‌کرد.

گل‌ها توی گل فروشی‌ها چرا این‌قدر شاداب و تازه و پرطراوت‌اند؟ چون در آنجا اندازه‌ها رعایت می‌شود.
نور مناسب، هوای مناسب، کود مناسب، آب مناسب و خلاصه همه چیز مناسب و به اندازه در اختیارشان قرار می‌گیرد.
آدم‌ها هم مثل گل‌اند.
هر کس اندازه‌ها را رعایت کند، شاد و شاداب می‌شود و از کسالت و خستگی و افسردگی دور می‌شود.

گل را از هر طرف ببینی گل است.
شمع را از هر طرف نگاه کنی شمع است.
پیامبر (ص) شمع جمع آفرینش بود، گل سرسبد کائنات بود.
یعنی هر طرف که نگاه می‌کردی همانی بود که بود.
یعنی ظاهرش، باطنش و آشکار و پنهانش یکسان بود.
«یُوافِقُ سِرُّهُ عَلانِیتَهُ»

یک طبیب اگر حاذق باشد همین‌جوری نسخه نمی‌نویسد و دارو را تجویز نمی‌کند؛ مگر آن‌که ضرورتی باشد.
سخن هم مثل داروست. انسان باید وقتی حرف بزند، وقتی سخن بگوید که بخواهد دردی را درمان کند.
«کانَ رسولُ الله (ص) لایَتَکَلَّمُ الّا ِفی حاجَهٍ»
رسول خدا (ص) جز در وقت ضرورت سخن نمی‌گفت.

هر گاه به سراغ یک درخت سبز و خرم بروی، دست خالی بر نمی‌گردی.
اگر میوه داشته باشد، میوه می‌دهد.
اگر میوه نداشته باشد، سایه می‌دهد.
و اگر سایه نداشته باشد، با سبزی و سرسبزی خود چشمان شما را نوازش می‌دهد.
پیامبر نازنین (ص) هم مثل یک درخت بود.
خود می‌فرمود:
«اَنَا الشَجَرَه»
من درختم.
یعنی اگر کسی به سراغ من بیاید دست خالی برنمی‌گردد.
«من سَئَلَهُ حاجَهً لَم یرجِعُ اِلّا بِها اَو بَمَیسورٍ مِن القَول»
اگر کسی به سراغ او می‌رفت و حاجتی داشت، یا او را حاجت‌روا می‌کرد یا با سخنان گرم و نرم خود او را دلگرم می‌کرد.

شیشه عطر همیشه سربسته است و همین که سر آن باز شود، عطرافشانی می‌کند.
وجود نازنین رسول خدا (ص) مثل شیشه عطر بود. همیشه دهان بسته و خاموش بود. وقتی هم که دهان می‌گشود و سخن می‌گفت عطرافشانی می‌کرد.
«کانَ یخزُنُ لِسانَهِ الا عَمّا یَعنیهِ»
همیشه زبانش زندانی دهانش بود، مگر وقتی که می‌خواست معنایی و معنویتی به دیگران انتقال دهد.

باران تا بالاست، قطره است و تا قطره است ناچیز است و هیچ به کار نمی‌آید، اما همین که فرود آمد، پیاده شد، و روی زمین قرار گرفت و دست خود را در دست قطره‌های دیگر گذاشت، جاری می‌شود، جریان پیدا می‌کند، شستشو می‌دهد، بذر‌ها را سبز می‌کند و سبزه‌ها را خرم می‌کند و بالا می‌کشد.
آدم‌ها هم مثل قطره‌های باران‌اند و تا بالا هستند و بر مرکب غرور نشسته‌اند، کوچک‌اند، ناچیزاند، و کاره ای نیستند و هیچ کارایی ندارند، اما همینکه پیاده می‌شوند، تواضع می‌کنند، و در کنارهمدیگر قرار می‌گیرند، آن‌وقت است که سودمند شده و پیرامون خود را سبز و آباد می‌کنند.
به خاطر همین بود که پیامبر(ص) آدم‌ها را در کنار هم می‌خواست و آنچه که موجب می‌شد آدم‌ها از هم فاصله بگیرند، منع و ممنوع می‌کرد.
«لا تُوبَنُ فِیه الحُرَم»
اجازه نمی‌داد کسی حرمت کسی را بشکند، چون می‌دانست حرمت‌شکنی ایجاد فاصله می‌کند.

ماشین وقتی در سرازیری باشد، خلاص باشد، حرکت می‌کند، بی هیچ سر و صدا.
انسان هم همین طور است. اگر اهل خلوص و اخلاص باشد حرکت می‌کند، کار خود را انجام می‌دهد و هیچ سر و صدایی هم نخواهد کرد. اصلاً توی بوق و کرنا نمی‌کند.
امیر المؤمنین (ع) یک جمله خیلی لطیف دارد. می‌فرماید:
«فی الإخلاصِ یَکونُ الخَلاصُ»
یعنی اخلاص مایه‌ی خلاصی است.
می‌خواهی خلاص بشوی، آزاد بشوی، رها و راحت بشوی، اخلاص داشته باش!
کسی که اخلاص دارد، اگر کاری کرد اصلاً برایش مهم نیست که دیگران بفهمند یا نه! در نتیجه توی بوق و کرنا نخواهد کرد. و اینجاست که دیگر حسادت‌ها و تنگ‌نظری‌ها به سراغ او نمی‌رود و واقعاً خلاص خواهد شد.
ممکن است بگویی: من اگر کاری بکنم که دیگران نفهمند، اگر آن کار دیده نشود، نتیجه‌اش چه می‌شود؟
یادت باشد نتیجه‌ها اساساًدست خداست.
و خدا یک قوانینی دارد.
یکی از قوانین او این است:
اگر آشکار کنی او پنهان می‌کند.
اگر پنهان کنی او آشکار می‌کند.
سعدی می‌گوید:
«هر سحر از عشق دمی می‌زنم
روز دگر می‌شنوم بر ملا»
یعنی سحر خودم هستم و خدا. با او ربط و رابطه‌ای دارم، سر و سرّی دارم. من می‌دانم و او، او می‌داند و من. ولی وقتی صبح وارد برزن و بازار می‌شوم، همه با دید دیگری به من نظر می‌کنند. انگار که آن‌ها از حال و هوای سحری من باخبر باشند.
این یعنی، خدا آشکار می‌کند.
یا حافظ که دنبال نام ونشان نبود و خودش می‌گفت:
«گرچه بدنامی است نزد عاقلان
ما نمی‌خواهیم ننگ نام را»
ولی دیدید که خدا چگونه او را بلندآوازه کرد.
یا ماجرای معروف کَرخی را حتماً شنیده‌اید:
سعدی می‌گوید که در کَرخ عارفی بود بنام معروف. یعنی اسم او معروف بود ولی از معروفی خوشش نمی‌آمد. سعدی می‌گوید: او چنان معروف شد که الآن تنها مزاری که در شهر کرخ معروف است، مزار معروف است.
«ندیدی که در کرخ تربت بسی است
بجز گور معروف معروف نیست
کسی راه معروف کرخی بجست
که بنهاد معروفی از سر نخست»

یک شیشه عطر اگر قبلاً پر از عطر بوده و الآن خالی باشد هیچ ارزشی ندارد. وقتی ارزش دارد که با خود عطر داشته باشد.
آن‌ها که روزگاری بسیجی بودند اگر الآن همان خلوص را با خود دارند، خوشا به حالشان و اگر ندارند کار مشکل می‌شود.
چون دستگاه الهی با دستگاه ما آدم‌ها فرق می‌کند.
در دستگاه الهی می‌پرسند: الان چه کاره‌ای؟ الآن چه داری؟ ممکن است در آن زمان هم اهل جنگ و جهاد نبوده باشی، ولی الآن خلوص و صفای آن جماعت را داشته باشی. در این صورت شما خیلی قیمت خواهی داشت.

شما وقتی یک چای تلخ مقابلتان می‌گذارند چه می‌کنید؟ با یکی دو حبه قند آن را شیرین می‌کنید و نوشیدنش را بر خود گوارا می‌سازید.
سختی‌های زندگی مثل همان چای تلخ است و نعمت‌های الهی درست شبیه همان حبه‌های قند، و از آنجا که زندگی انسان بی‌رنج و مرارت نمی‌تواند باشد، خداوند توصیه می‌کند نعمت‌های مرا به یادآورید.

بچه‌ها را دیده اید که با هم مار پله بازی می‌کنند.
مار پله یک صفحه‌ای مربع شکل است که مربع‌های کوچکی روی آن طراحی شده است و روی مربع‌ها هم عکس مار و پله آمده است. در هر خانه‌ای که پله باشد بالا می‌روند و در هر خانه‌ای هم که مار باشد پایین می‌آیند. گاهی اتفاق می‌افتد که کسی همان خانه‌های پایین باشد، اما سر و کارش با پله بیفتد و سریع چند ردیف خانه را پشت سر گذاشته و بالا رود. گاهی هم بالاست اما سر و کارش به مار می‌افتد و گزیده شده و فرود می‌آید.
حال دنیا دقیقاً چیزی شبیه صفحه‌ی مار پله است. گاهی ممکن است پایین باشی و خداوند نردبامی سر راه تو بگذارد، مثلاً دوست خوبی، کتاب خوبی، و یا همسر خوبی که به وسیله آن اوج گرفته و به قول حضرت امام رحمه الله علیه، به معراج بروی. و گاهی هم ممکن است بالا باشی، مثلاً تحصیلات بالا، اعتبار بالا، و یا تقوای بالایی داشته باشی و گرفتار نیش مار شوی، مثل این‌که رفیقی ناباب، یا کتابی بی‌معنا، یا درآمدی نامشروع تو را زمین زده و پایین بکشد.
از این رو باید پذیرفت که به قول حافظ:
« کس را وقوف نیست که پایان کار چیست»
یعنی هیچ معلوم نیست که سرانجام آدمی چه خواهد شد، حال آن‌که آنچه در دستگاه خداوند مهم است و اهمیت بالایی دارد، نتیجه و پایان کار است.
«حکم مستوری و مستی همه بر عاقبت است»

پوست گردو را اگر به تنهایی در مرغوب‌ترین خاک هم بکاری سبز نمی‌شود. مغز تنها هم همین طور است، مگر این که هر دو را با هم بکاری.
یادمان باشد نماز، روزه، حج و تمامی عبادات دیگر چیزی شبیه پوست‌اند و آدمیت و انسانیت و دارای احساس عاطفه و مهر بودن حکم مغز را دارد. پس اگر کسی نماز می‌خواند اما جوانمردی ندارد، مثل باغبانی است که تنها پوست را کاشته باشد یا از آن طرف اگر کسی جوانمرد است و عاطفه و احساس دارد، اما نماز نمی‌خواند، مثل باغبانی است که تنها مغز را کاشته باشد؛ باز هم سبز نمی‌شود.

تو برای عطر زدن به کسی نگاه نمی‌کنی. اصلاً برایت مهم نیست دیگران عطر می‌زنند یا نه. خوب شدن هم مثل عطر زدن است. چه کار داری دیگران خوب‌اند یا نه، خوبی می‌کنند یا نه. این حرف و نصیحت خداست که می‌گوید: خود را باش.
«عَلَیکُم اَنفُسَکُم»
بر شما باد خودتان!